Ի քէն տէր հայցեմ, հայր գթական,
Պարգեւե՛ա՛ ինձ իմաստ տեսական
Երգել բանս վասն ղարիպութեան,
Որ լինի ի յերկիր հեռաստան:

Ղարիպն թէ լինի մեծատուն,
Եւ խելօքն եւ մտօքն իմաստուն,
Նա յիմար թւի յաչս ամենուն,
Եւ կենայ նա տրտում զօրն ի բուն:

Այլ թէ զղարիպն ասեմ ողբալի,
Անճանաչ յօտար տեղ հանդիպի,
Միտ ածէ զիւր եղբայրք սիրելի,
Սիրտն ողբայ եւ աչերն արտասուի:

Րամեալ խիստ խեղճ ՚ւ ողորմ նա կենայ,
Զօրն ի բուն սիրտն չուրախանայ,
Թէ լինի որ յանկարծ քաղցենայ,
Երես ի քարշ երթայ եւ մուրայ:

Իսկ թէ լինի փակած դրունքն ամէն,
Սիրտն ողբայ եւ դառնայ ի դռնէն,
Եւ կենայ նա տրտում զօրն ամէն,
Արտասուքըն թափի յերեսէն:

Պարտաւոր կարծէ զինքն ամէնի,
Եւ մեծի եւ փոքեր հնազանդի,
Զտխմարն եւ զանգէտն շահի,
Միթէ իւր բազում մեղքն քաւի:

Զինչ ղարիպ կայ յերկիր հեռաւոր,
Ամէնուն խելքն ու միտքն է մոլոր,
Թէ լինի խիստ փարթամ փառաւոր,
Դռնէ դուռն շրջի գլուխ ի կոր:

Աւաղ զղարիպն ասեմ եղկելի,
Որ ի յօտար յերկիր հանդիպի,
Ամէնքն են քան զդրախտ ծաղկալի,
Նա կտրած քան զճիւղ մի ծառի:

Քան զձուկն ի ջրէն նա հանած,
Որպէս հաւ յերամէ բաժանած,
Որպէս ձագ ի մօրէ մոլորած,
Զի յեղբարց սիրելեաց է զատած:

Այլ թէ շաքար ուտէ նա լեղի,
Թէ վարդով զրուցեն փուշ թըւի,
Եւ կենայ զօրն ի մէջ ղուսայի,
Եւ զդիւր կեանքն դիժար համարի:

Րամից դասք հրեշտակացն ամենայն,
Ղարիպին լինիցին պահապան,
Որ ի յօտար յաշխարհ հեռաստան,
Մինչ յիւր տեղն հասնի յօթեւան:

Երգողի այս տաղիս ղարիպի,
Մեղաւոր եւ անմիտ Զաքարի,
Մեք ամէնքս ենք ղարիպ յաստէնի,
Զի այն կեանքն է մեզ տուն հայրենի: